Roman Kłosowski do końca walczył o normalność. Po jego śmierci ukazał się przykry wywiad

Nieuk o nikczemnej posturze

Jak sam wspominał, absolutnie nic nie wskazywało, że tak daleko zajdzie.

- Uczyłem się słabo, z przedmiotów ścisłych miałem dwóje. Wagarowałem, bywałem arogancki, paliłem papierosy. Byłem okropny. Nie ma czym się chwalić - zwierzał się kilkanaście lat temu w "Przeglądzie".

Wszystko zmieniło się za sprawą literatury. A konkretnie autora "Trylogii".

- Kiedyś nauczycielka zadała mi za karę lekturę Sienkiewicza. Czytałem tom za tomem i odkryłem, że to mnie uspokaja. Jestem żywym przykładem na to, że teatr i literatura pełnią rolę wychowawczą - przekonywał.

Jedynym logicznym krokiem były studia na warszawskiej PWST. Roman Kłosowski zdał egzaminy, choć nie było lekko.

- Aleksander Zelwerowicz (legendarny aktor i wykładowca - przyp. red.) powiedział mi, że jestem postacią historyczną, bo po raz pierwszy w dziejach tej szkoły dostał się do niej człowiek o tak nikczemnej posturze - mówił Kłosowski.

Dopiero później upowszechniło się przyjmowanie na studia aktorskie ludzi "bez warunków".

Komik z przypadku

Choć dziś kojarzony jest przede wszystkim dzięki swojej vis comice, Roman Kłosowski całe życie podkreślał, że jest aktorem dramatycznym.

- Moją komediowość odkryła publiczność. Grałem bardzo serio, a ludzie pękali ze śmiechu. Trochę mnie to peszyło, ale uprzytomniło, że mam w sobie coś zabawnego - wspominał na łamach "Tele Tygodnia".

Studia aktorskie ukończył w 1953 r. i od razu zadebiutował na szklanym ekranie. I to u samego Kawalerowicza w "Celulozie". Rola była nieduża, ale to wystarczyło, żeby Kłosowskiego zauważono.

W kolejnych latach zagrał w największych klasykach polskiego kina, m.in. "Eroice" (1957) Andrzeja Munka, "Ewa chce spać" (1957) Tadeusza Chmielewskiego, "Pętli" (1957) Wojciecha Jerzego Hasa czy przekultowej "Hydrozagadce" (1970) Andrzeja Kondratiuka.

Jednak największe uznanie i nieśmiertelność przyszły z propozycją zagrania w serialu Jerzego Gruzy.

Przyłożyć za Maliniaka

W "Czterdziestolatku" Kłosowski wcielił się w Romana Maliniaka, wścibskiego technika, którego jak ognia unika tytułowy bohater, czyli inż. Stefan Karwowski (zmarły w 2016 r. Andrzej Kopiczyński).

Choć była to rola drugoplanowa, Kłosowski przyćmił całą obsadę i stał twarzą serialu. Jednak do nie końca był zadowolony z tej popularności.

- Wołano za mną na ulicy: "Maliniak, Maliniak!". W sklepie słyszałem: "Dzień dobry, panie Maliniak". Był czas, że to nazwisko doprowadzało mnie do szewskiej pasji. Bałem się, że kiedyś komuś przyłożę za tego Maliniaka - zwierzał się w jednym z wywiadów.

Jednak 20 lat później ponownie wcielił się w komicznego natręta. Tym razem już zamożnego dostojnika państwowego.

Uwaga! Alkomat idzie

W jego życiu prywatnym próżno było szukać skandali. Przez 60 lat był wiernym mężem Krystyny, której powiedział "tak" w 1955 r.

- Ona była dla mnie miłością, mądrością, cierpliwością, za którą jestem jej bardzo wdzięczny. Jestem cholerykiem. Wiem, że nie zawsze stroniłem od wódki. Ale żona skutecznie mnie pilnowała - wspominał.

To ona pomagała mu w najtrudniejszych chwilach i była jego pierwszym recenzentem.

Jego podporządkowanie żonie zauważyły też wnuki aktora. Krystyna układała życie rodzinne, a Kłosowskiemu taki układ bardzo odpowiadał.

- Jak szli razem na spacer na działkę, to sąsiedzi mówili, że idzie Kłosowski z alkomatem. Babcia była siłą przewodnią w domu. Ona ustalała wszelkie wyjazdy, rzeczy, które należało kupić, załatwić. A on się podporządkowywał. Myślę, że taka rola mu zawsze pasowała. Pewnie trochę z wygodnictwa, a trochę z tego, że babcia lepiej to robiła - mówił wnuk Jan Kłosowski.

Żona Romana Kłosowskiego odeszła w 2013 r. Od tego momentu było tylko gorzej.

Do końca walczył o normalność

Jeszcze za życia ukochanej żony Kłosowski zaczął tracić wzrok. W ostatnich latach to Krystyna uczyła go ról, bo on sam nie był w stanie już czytać.
Po jej śmierci sam musiał mierzyć się z trudami codzienności.

- Jestem ślepy. Ale na co dzień jakoś sobie daję radę. Próbuję sobie radzić - mówił "Faktowi".

Mimo choroby wciąż grał, bywał, cierpliwie rozmawiał z fanami, którzy nigdy nie mieli problemu z podejściem do niego na ulicy.

Kilka lat temu w mediach zaczęły pojawiać niepokojące plotki. Tuż po tym, jak zmarła sąsiadka, która opiekowała się Kłosowski, najbliżsi postanowili umieścić go w domu opieki.

Długo się opierał, nawet skarżył się na sytuację w tabloidach, ale w końcu dał za wygraną. Aktor zamieszkał w ośrodku pod Łodzią, aby być bliżej rodziny.

- Teraz częściej mnie odwiedzają. Jest mi tu bardzo dobrze, dbają o mnie, mam rehabilitację. Bardzo mi się tu podoba. Wszyscy są tutaj bardzo serdeczni- zapewniał w kwietniu ub. czytelników "Super Expressu".

Tam też zmarł w 11 czerwca 2018 r. Powodem śmierci było ostre zapalenie płuc. Mimo starań lekarzy, nie udało się go uratować.

Tydzień później urna z jego prochami spoczęła w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Zgodnie z decyzją Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego aktor został pożegnany z najwyższymi honorami. Na pogrzebie pojawiły się tłumy.

Przykry sekret

Miesiąc po śmierci Kłosowskiego wywiadu udzieliła Teresa Lipowska. Jego największa przyjaciółka i powierniczka. Aktorka zdradziła jego przykry sekret.
Okazuje się, że Kłosowski, uwielbiany i rozpoznawalny, miał kiepskie relację z najbliższymi. Sytuacji nie zmieniła nawet jego choroba.

- Miał nie najlepsze relacje z rodziną. Najbliżej był ze swoim wnukiem Jankiem, który w tym ostatnim, bardzo trudnym czasie, zadbał o najlepszy szpital i codziennie tam był przed pracą - wyznała Lipowska.

Choć w pobliżu mieszkał jego syn z rodziną, aktor w ostatnich miesiącach życia zrezygnował z ich pomocy.

Aktorka towarzyszyła też Kłosowskiemu w ostatnich chwilach.

- W niedzielne południe głaskałam go po ręku. Był już bardzo słaby, z bardzo marnym kontaktem. Ale wiem, iż wiedział, że jestem obok niego.