Agnieszka Dygant nie chce się odmładzać na siłę. "Pracuję nad tym, by mój wiek nie był kompleksem"

Agnieszka Dygant nie należy do osób, które szczególnie patrzą wstecz, za to myśli o tym, co ją czeka w przyszłości. Szczególnie teraz, kiedy jest 50-latką. W rozmowie z "Wysokimi Obcasami" nie tyle dokonała podsumowania, co raczej przyznała dobitnie, że jest pogodzona z metryką i nie zamierza się ścigać z czasem. A tym bardziej na siłę odmładzać.

- Dobrze słyszeć, że ludzie, którzy mają piątkę z przodu, nie czują się zdyskwalifikowani. Ale wolałabym, żeby to było oczywiste. Żebyśmy fajnie żyli w średnim wieku, a nie tracili czas na zapewnianie innych, że tak właśnie jest - powiedziała w wywiadzie.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Nie kryła też, że będąc aktorką tym bardziej czuje presję wieku, choć przyznała, że nie może narzekać na to, że brakowało jej w ostatnim czasie wyrazistych, wiodących ról. Na przyszłość jednak spogląda z dystansem.

- Pracuję nad tym, aby wiek nie był moim kompleksem. Z czasem może być trudniej, bo moja perspektywa się zmieni - dodała.

Wychodząc z nieprzypadkowego punktu, jakim jest przekroczenie 50. urodzin, wyznała też, jak widzi swoją dojrzałość i do jakich wniosków ją doprowadziła.

- Ja bym chciała, żeby mi było ze sobą dobrze i żebym nie musiała robić nic wbrew sobie. Mniej niż samo starzenie się, którego przecież doświadczam, irytuje mnie to, że muszę udowadniać, że ono nie istnieje. Nie mogę o nim swobodnie mówić, bo to jest tabu. Tak jak menopauza – to nie jest trendy mieć menopauzę, więc udajemy, że jej nie mamy. Gdy się źle czuję, to się po prostu źle czuję. Może to nie jest związane z upływem czasu. A może właśnie jest. Bo w końcu mam 50 lat i mam prawo mieć mniej siły niż kiedyś. Bo pewne rzeczy się zmieniają. 30-latce nikt nie każe udowadniać, że ma 20 lat, więc czemu ja mam udawać młodszą? - mówiła na łamach "Wysokich Obcasów".

Jednak z upływem czasu Agnieszce Dygant jest coraz bardziej dla siebie wyrozumiała

- Mój świat starzeje się razem ze mną. Moi bliscy też nie stoją w miejscu i też nie mają gładkich pyszczków. A ja dalej ich lubię. I akceptuję. […] Na pewno popełniłam jakieś błędy. Pewne sytuacje mogłam lepiej rozegrać – być mniej naiwna albo mniej zasadnicza. Ale w gruncie rzeczy nie umiem sobie wyobrazić inaczej swojego życia. Nigdy tego nie próbowałam. Chyba je po prostu lubię takie, jakie jest - podsumowała.