Krzysztof Materna nie wiedział o chorobie Wodeckiego. A znali się od ponad 40 lat!

Śmierć artysty była ciosem nie tylko dla fanów jego twórczości. Tysiące osób przecierało łzy wzruszenia, ponieważ Zbigniew Wodecki był przede wszystkim dobrym człowiekiem. Nigdy nie miał wrogów, chętnie wspierał innych i przede wszystkim bezwarunkowo kochał muzykę.

W ostatnim wywiadzie dla magazynu "Pani" muzyka wspomina Krzysztof Materna. Satyryk i osobowość telewizyjna nie ma wątpliwości, że potencjał Wodeckiego nie został wykorzystany nawet w minimalnych stopniu. Obawa przed ignorancją współczesnego rynku muzycznego raniła go wielokrotnie, jednak on nie patrzył się na trendy. Tworzył muzykę, którą bezinteresownie obdarowywał innych.

Materna i Wodecki byli przyjaciółmi przez ponad 40 lat. I choć satyryk wiele wiedział o muzyku to choroba Wodeckiego była dla niego dużym zaskoczeniem. Jak to możliwe?

Zbigniew Wodecki nigdy nie narzekał, starał się nie opowiadać o swoich problemach. Nawet osoby, które znały go całe życie, nie podejrzewały, że niebawem spotka go śmierć. – Wiedziałem o nim bardzo dużo, ale zawsze uważałem, że jest okazem zdrowia. A znałem go przecież od lat 70. - powiedział Krzysztof Materna w rozmowie z miesięcznikiem.

Wodecki żył tylko muzyką, popularność traktował jako dodatek. – Nigdy nie stawiał na pierwszym miejscu swojego gwiazdorstwa czy popularności. Zbyszek był przede wszystkim muzykiem. Muzyka była dla niego najważniejsza – dodał satyryk.

Smutna historia brata Materny potwierdza, że muzyka dla Wodeckiego była absolutem.

– Mój brat był genialnym muzykiem, ale też alkoholikiem. Mieliśmy takie momenty, że nie wiedzieliśmy, czy on jest w stanie zagrać. Wielokrotnie rozmawiałem z nim na temat odpowiedzialności. A Zbyszek? Bronił go i mówił, że go zwolni, jeśli zagra jedną fałszywą nutę. Nigdy nie zagrał. Nawet dla mnie taka postawa była czymś nie do końca zrozumiałym. (…) Dla Zbyszka znaczenie miały tylko nuty.

Wodecki zawsze słynął z ogromnej sympatii do ludzi. Nikomu nie odmówił pomocy, nie miał konfliktów w show-biznesie. – Zbyszek był wyjątkowy. Ale z tego powodu również cierpiał. Był pracoholikiem estradowym, chciał cały czas być w trasie, występować. Ale wszystko powinno mieć swoje granice. A on nie potrafił odmawiać nikomu - zdradził Materna.

W odróżnieniu od większości artystów Wodecki nigdy nie gwiazdorzył. Muzyką chciał obdarowywać innych. Często bezinteresownie. – Proszę sobie wyobrazić, że jemy kolację z jedną z naszych znanych piosenkarek w bocznej sali restauracji, w której jednocześnie odbywa się wesele. Nagle przychodzi pan młody i prosi, żeby zaśpiewała z czwartorzędnym zespołem dla pijanych gości. Nidy w życiu! Natomiast gdy następowała taka sytuacja ze Zbyszkiem, odkładał sztućce, brał skrzypce i po prostu wykonywał "Pszczółkę" - dodał przyjaciel muzyka.

Muzyk był ciągle w ruchu, stale nad czymś pracował. Granie i śpiewanie były dla niego czymś więcej niż zawodem z przyzwyczajenia. Wodecki był perfekcjonistą, dla którego liczyło się tylko bycie na scenie.

– Zbyszek nigdy nie chciał dopuścić do publicznej wiadomości istnienia jakiejś skazy na swoim wizerunku. Na przykład przyznać się, że jest chory albo że coś mu dolega. Być może nie dopuszczał również takich myśli do siebie - wspomina Materna.

Przewrotnie potencjał Wodeckiego nigdy nie został w pełni wykorzystany. Nie rozmieniał się na drobne, nie zostawił po sobie tylu utworów ilu powinien.

– Zbyszek zostawił nam raptem pięć czy sześć albumów. Ile tam jest jego piosenek? Artyści tej klasy powinni nagrywać nową płytę przynajmniej raz na dwa lata. Dlaczego tak się nie działo? (…) Moim zdaniem Zbyszek bał się nowych utworów, bo myślał, że aby się spodobały i sprzedawały, będzie musiał zejść poniżej swojego poziomu.

Mówi się, że nie ma ludzi niezastąpionych, że czas leczy rany. Niestety wraz z odejściem Wodeckiego, skończyła się pewna epoka.

– Straciliśmy wielkiego artystę. Jednocześnie najbardziej wyrafinowanego w sensie muzycznym i najbardziej masowego. To był po prostu nasz Frank Sinatra. Zresztą śpiewał pięknie "My Way" i pewnie myślał o nim i o sobie.