Marcin Rogacewicz: "Moim mocnym atutem są nogi. Zauważyłem to dopiero, kiedy grałem w szpilkach"

W wywiadzie dla Wirtualnej Polski Marcin Rogacewicz opowiedział o tym, jak wspomina swój udział w programie "Twoja Twarz Brzmi Znajomo". Zdradził również, jaki ekstremalny wyczyn ma na swoim koncie i czy kiedykolwiek przytrafiła mu się wpadka związana z zawodem, o której wolałby zapomnieć. Sprawdźcie, czego o nim nie wiedzieliście!

- Serce mi wali na samo wspomnienie (śmiech). To był przepiękny czas i zarazem jedno z najcenniejszych doświadczeń zawodowych, jakie miałem dotychczas. Wcielanie się co tydzień w nową postać było dla mnie ogromnym wyzwaniem. Czuję, że bardzo się rozwinąłem. Nie udało by się to jednak gdyby nie najwspanialsza opieka muzyczno-wokalna Agnieszki Hekiert. Zawdzięczam jej bardzo wiele i jeszcze raz bardzo dziękuje, że wytrzymała ze mną (śmiech). Jeśli chodzi o wcielenie, które było dla mnie największym wyzwaniem, to bez zastanowienia zawsze odpowiadam Blondie! Nigdy wcześniej nie przekroczyłem tylu swoich ograniczeń, co w tym przypadku. Kiedy Kris Adamski (choreograf przyp.red.) wyciągnął 10 cm szpilki i powiedział, że od teraz mam nawet w nich spać, byłem przerażony! Na początku nie potrafiłem w nich stanąć, a co dopiero chodzić i śpiewać. Kilka lat temu dostałem interesującą propozycję zagrania detektywa w serialu "Agentki", który ukrywał się pod przebraniem kobiecym i już wtedy miałem okazję spróbować jak to jest "być kobietą", jednak wtedy szpilki miały tylko 4 cm. Nieskromnie dodam, że moim mocnym atutem są nogi. Zauważyłem to dopiero, kiedy grałem w szpilkach (śmiech). A wracając do Blondi, do tej pory zastanawiam się, jak to się udało?

- Ogromne. Zastanawiałem się ponad rok! Gdyby nie moja żona, której jeszcze raz z całego serca dziękuje za ogromne wsparcie, to nie byłoby mnie tam. I nie zdobyłbym tak cennego doświadczenia zawodowego!

- Nie mam przygotowanej anegdoty na tę okoliczność. Może też dlatego, że mam krótką pamięć (śmiech).

- Jest to bez wątpienia jedna z najtrudniejszych stron tego zawodu. Tutaj magia kina pomaga bardzo i to, czego doświadcza widz nie ma nic wspólnego z tym, czego doświadcza aktor. Technika, sposób ustawienia kamery i odpowiedni montaż mogą zdziałać cuda. Tak się cieszę, że technika poszła do przodu (śmiech).

_- Kiedyś interesowało mnie ekstremum. Niezależnie od tego, jaka byłaby to postać. Miałem też czas fascynacji kinem kostiumowym, chęć zbliżenia się do innej epoki. Ale zawsze najważniejsze jest dla mnie dobrze wykonane zadanie i żywy kontakt z publicznością. Natomiast chętnie zmieniłbym Daniela Craiga w następnej części Jamesa Bonda (śmiech). _

- Jak nie chcę zwracać na siebie uwagi to po prostu tego nie robię. Potem meczący jest już tylko upał (śmiech).

- Jest to przeżycie którego nie da się porównać z niczym innym! Moment swobodnego spadania przez 60 sekund jest jak sen. To prawdziwy stan w tu i teraz. Nie ma czasu na myślenie o tym co było i co będzie. Przestrzeń, której doświadczyłem, tak jakby nie miała ani centrum ani granic. To moment wszechogarniającego cię szczęścia! Coś niesamowitego! Ale zejdźmy na ziemię (śmiech). Ostatnio najprawdziwszym ekstremalnym doświadczeniem jest dla mnie rano zdążyć z dziećmi na czas do szkoły i przedszkola. To jest dopiero prawdziwe szczęście!

- Tak. Odbierając pierwszy w życiu zawodowym poród oglądałem specjalistyczne filmy. Czytałem też dużo medycznych książek. Jednak najważniejszym wsparciem są dla mnie nasi niezastąpieni konsultanci medyczni, bez pomocy których nie przeprowadziłbym ani jednej operacji. A mam już ich na swoim koncie kilkaset. Pamiętam też pierwszą operację, gdzie ręce trzęsły mi się jak galareta, a Artur Żmijewski mówił mi wtedy: "Marcin spokojnie, nie grzej się tak". Chwila koncentracji i jakoś poszło.

- To są dwa zupełnie odmienne od siebie światy. Bardzo lubię pracę przed kamerą - to jest taki mój mikroświat. Lubię "czuć kamerę", zawsze są duble, czyli mogę coś poprawić (śmiech). Pamiętam też jak na trzecim roku w Filmówce mieliśmy zajęcia z Januszem Gajosem i robiliśmy "Zemstę" Fredry. Grałem wtedy Papkina i to był moment, w którym z kolei na dobre pokochałem teatr. Teraz mam zamiar więcej w nim grać. Ale nie zapeszajmy.

- Powiem krótko. Nie.

_- Szefa korporacji, pracoholika, który otacza się drogimi przedmiotami, gadżetami i autami. Jest wymagający wobec pracowników, dając im "w kość". Narzuca im nadgodziny i dodatkowe zadania. Nie zwraca uwagi na to, że poza pracą ludzie mają życie prywatne, rodziny i przyjaciół. Wniosek więc sam się nasuwa. To raczej osoba samotna, dla której praca i zarządzanie firmą to jedyny sens życia. W firmie pracuje Magda (Dominika Kluźniak) i jest skazana na współpracę z szefem despotą. Zaobserwowałem, że coraz trudniej jest nam się odnaleźć w świecie presji na osiąganie ponadprzeciętnych wyników, pełnym niepewności, stresu, natłoku informacji i nowoczesnych technologii. Dlatego tak bardzo istotna jest harmonia w życiu osobistym, czyli rodzina, pasje i sport. _

- Jedyne, co mi przychodzi do głowy, to być zdrowym. Reszta jest tylko dodatkiem.