Seweryn Krajewski tworzył najpiękniejsze utwory o miłości. Rodzinna tragedia zniszczyła jego małżeństwo

Od 50 lat wciąż jest aktywny artystycznie. W 2011 roku ukazał się jego solowy album "Jak tam jest". Muzyk od jakiegoś czasu chętnie współpracuje z Andrzejem Piasecznym. Ich ostatni wspólny krążek "Zimowe piosenki" już pierwszego dnia pokrył się platyną. Fani jednak ciągle nie mają dość i proszą o więcej.

3 stycznia 2016 roku Seweryn Krajewski skończył 70 lat. Tworzy piękne piosenki i jest ikoną polskiej muzyki rozrywkowej. Niewiele osób wie, że za zawodowymi sukcesami artysty kryje się rodzinna tragedia, nieudane małżeństwo i córka, z którą nie utrzymuje kontaktu. Jak wyglądała jego droga na szczyt?

Podobno zamiłowanie do muzyki przejawiał już w przedszkolu. W końcu mama zdecydowała się zapisać go do szkoły muzycznej. Zarówno w niej, jak i w Liceum Muzycznym uczył się gry na skrzypcach. Mieszkał wtedy z rodzicami w Sopocie i dzięki temu miał dostęp do wielu płyt z nagraniami, które pochodziły z całego świata. Zainteresował się wówczas muzyką gitarową. Szybko postanowił nauczyć się grać na tym instrumencie i już wtedy wiedział, że nic innego nie zamierza w życiu robić. Postanowił poświęcić się muzyce.

Jako nastolatek wybierał się często do sopockiego klubu "Non Stop", gdzie grywali pionierzy polskiego big bitu Czerwono-Czarni i Niebiesko-Czarni, a także takie gwiazdy, jak Czesław Niemen czy Karin Stanek. Seweryn dołączył w tym czasie do początkujących zespołów Błękitni i Złote Struny. Grał też i komponował dla grupy Pięciolinie. Wkrótce przyjął zaproszenie od muzyków Czerwono-Czarnych i zaczął występować z nimi jako basista. Kiedy miał niespełna 19 lat, zajął miejsce Henryka Zomerskiego i stał się współtwórcą początkującego zespołu Czerwone Gitary, którego liderem był Krzysztof Klenczon.

Młodym muzykom bardzo szybko udało się zdobyć niezwykłą popularność w całym kraju. Ich mottem było: "Gramy i śpiewamy najgłośniej w Polsce!". W 1966 roku wydali debiutancką płytę "To właśnie my", na której znalazły się przeboje "Nie zadzieraj nosa", "Matura" i "Historia jednej znajomości". Muzykę do tego pierwszego kawałka skomponował Krajewski. Grupę docenili krytycy - m.in. prestiżowe czasopismo "Jazz", które dwukrotnie przyznawało Czerwonym Gitarom tytuł zespołu roku. W 1967 roku na festiwalu w Opolu kapituła Polskiej Federacji Jazzowej przyznała Sewerynowi Krajewskiemu nagrodę dla najlepszego kompozytora. Dwa lata później zespół wyróżnili dziennikarze amerykańskiego magazynu muzycznego "Billboard".

Następnie przyszła pora na kolejny wielki hit "Anna Maria". Piosenka stała się tak popularna, że tysiące polskich par nazywało później swoje córki na cześć bohaterki tego utworu. "Annę Marię" skomponował Krajewski, jednak autorem tekstu był Krzysztof Dzikowski. Przebój ten był wielokrotnie wykonywany przez znanych polskich artystów, m.in. przez Annę Marię Jopek, Stanisława Sojkę i Grzegorza Turnaua w trakcie Przeglądu Piosenki Aktorskiej w 2004 roku.

Lider Czerwonych Gitar niechętnie opowiadał o swoich inspiracjach, które towarzyszyły mu przy komponowaniu tego przeboju. To wywołało lawinę plotek. Latami fani zespołu byli przekonani, że Anną Marią była jedna ze spikerek katowickiej telewizji. Z kolei pisarz Janusz Głowacki w autobiograficznej książce "Z głowy" zdradził, że Anna Maria była modelką i przez pewien czas także jego dziewczyną. W latach 60. wyjechała jednak do Mediolanu i słuch po niej zaginął.

- Napisałem i śpiewałem ten utwór dla mojej dziewczyny z Non-Stopu, nie spodziewałem się, że dostąpi on takiej popularności - przyznał po latach Krajewski. - Jasne, że chodziło o dziewczynę, która musiała wyjechać raz na zawsze. I dla niej, i dla mnie był to wówczas dramat. To była pierwsza miłość, piękna, czysta, niepowtarzalna.

Tajemnicza Anna Maria nie była jedyną kobietą w życiu Seweryna Krajewskiego w tamtym czasie. Kiedy premierowo wykonywał poświęcony jej utwór, w jego życiu zachodziły spore zmiany. Za kilka miesięcy miała przyjść na świat jego córka. Są też i tacy, którzy podejrzewają, że bohaterka piosenki tak naprawdę nosiła inne imiona. Wydaje się, że jej tożsamość już na zawsze pozostanie tajemnicą.

W latach 60. ukazały się jeszcze dwa longplaye zespołu: "Czerwone Gitary 2" i "Czerwone Gitary 3", na których wyróżniały się utwory "Takie ładne oczy", "Dozwolone do lat 18-stu" (Krajewskiego) oraz "Nikt na świecie nie wie" i "Kwiaty we włosach" (Klenczona). Niedługo potem Czerwone Gitary opuścił Krzysztof Klenczon, dzięki czemu Sewerynowi Krajewskiemu powierzono komponowanie niemal wszystkich późniejszych utworów zespołu.

Będąc liderem Czerwonych Gitar, Seweryn Krajewski stworzył w pierwszej połowie lat 70. kilka znaczących przebojów. Warto przypomnieć piosenki "Ciągle pada", "Płoną góry, płoną lasy" i "Nie spoczniemy". Był też autorem wielkiego przeboju "Remedium", który jednak został spopularyzowany dopiero później przez Marylę Rodowicz - wydała ona ten numer w 1978 roku na albumie "Wsiąść do pociągu".

Seweryn Krajewski stał się jednym z najbardziej cenionych polskich kompozytorów. Często więc przyjmował propozycje związane z tworzeniem melodii na potrzeby filmów (serial "Jan Serce" i piosenka "Uciekaj moje serce" - a także "Czekasz na tę jedną chwilę" z filmu Marka Piwowskiego "Uprowadzenie Agaty"). Był też rozchwytywany przez innych artystów, w tym Halinę Frąckowiak, Zdzisławę Sośnicką, Edytę Geppert i Jerzego Połomskiego. To właśnie Krajewski skomponował wielkie hity "Niech żyje bal" Maryli Rodowicz oraz "Gondolierzy znad Wisły" Ireny Jarockiej.

W 1997 roku zdecydował się opuścić szeregi Czerwonych Gitar i skupić wyłącznie na karierze solowej i komponowaniu muzyki do tekstów Jacka Cygana i Agnieszki Osieckiej. Wydał kilka płyt, na których znalazły się śpiewane przez niego utwory. Były one utrzymane w dość popowym klimacie, jednak nie dorównały jego przebojom z lat 60. i 70.

Elżbieta i Seweryn Krajewscy poznali się w 1971 roku na koncercie Czerwonych Gitar. 17-letnia Elżbieta stała w pierwszym rzędzie pod sceną, a Seweryn nie mógł od niej oderwać oczu. Po występie w Sopocie zespół wyjeżdżał w półroczną trasę po ZSRR. Nie zapomniał jednak o fance. Codziennie pisał do niej listy. Rok po spotkaniu na koncercie byli już zaręczeni. Pobrali się w 1974 roku. Przez 37 lat stanowili dla wielu wzór udanego małżeństwa.

Sześcioletni Maksymilian zginął w wypadku samochodowym. Auto, którym wracał wraz z babcią ze szkoły muzycznej, zostało staranowane przez rozpędzoną ciężarówkę. Chłopiec zginął na miejscu. Tragedia mocno odbiła się na całej rodzinie. Seweryn długo nie mógł pogodzić się ze śmiercią synka. Matka muzyka chciała popełnić samobójstwo. Żona Krajewskiego dopiero po wielu latach odnalazła ukojenie w pisaniu wierszy.

Znajomi nie wierzyli, że para się jeszcze odnajdzie po tak traumatycznych przeżyciach. Sytuacji nie poprawiało również to, że ich drugi syn zerwał z nimi kontakt na ponad 10 lat, gdy nie zaakceptowali jego związku z nauczycielką angielskiego. Nieoczekiwanie Krajewscy podnieśli się z kryzysu. Seweryn wspierał żonę w rzadkiej chorobie, której przyczyną jest nieprzyswajalność przez organizm witamin z grupy B.

Tym większe było zdziwienie, gdy okazało się, że Krajewski w 2012 nagle wyjechał sam do USA, zostawiając żonę. Dopiero po czasie wyszło na jaw, że związał się tam z producentką filmową, Heleną Giersz. Formalnie muzyk jest jednak nadal mężem Elżbiety.

1968 rok był dla 21-letniego Seweryna Krajewskiego niezwykle szczęśliwy. Jego piosenka "Takie ładne oczy" została okrzyknięta hitem festiwalu w Opolu. To właśnie tam artysta poznał piękną Jadwigę, z którą zaczął się spotykać. Związek nie przetrwał długo, jednak dziewięć miesięcy później na świecie pojawiło się dziecko pary. Jadwiga długo walczyła o uznanie Krajewskiego za ojca małej Julitty. Wreszcie, w marcu 1975 roku, sąd przychylił się do jej wniosku. Piosenkarz nie zamierzał jednak uczestniczyć w życiu córki. 46-letnia dziś księgowa w jednym z wywiadów przyznała, że sławny ojciec nigdy nie chciał był częścią jej życia.