Wiecznie żywa księżna Diana

Dr Wioletta Wilk-Reguła: _To prawda, że temat Diany ciągle powraca, ale pamiętajmy o tym, że w Wielkiej Brytanii ogromną rolę odgrywają gazety. „The Sun“ sprzedaje dziennie milion dwieście tysięcy egzemplarzy. A „na Dianie“ zawsze się dobrze zarabiało, więc nawet po śmierci, dziennikarze próbują wymyślać kolejne historie na jej temat. Widziałam różne fotomontaże: Diana prowadząca wózek z wnukiem, Diana z Williamem i Kate, pojawiają się domysły jak wyglądałaby dzisiaj. To nie tyle ludzie nakręcają, tylko media. _

Obawiam się, że są na to mierne szanse. Wszystkie akta są utajnione na okres kilkudziesięciu lat. Jest mnóstwo niewyjaśnionych okoliczności tego wypadku. I prędko się nie dowiemy czy to rzeczywiście był wypadek?

Tak. Mało brakowało, a Diana odwołałaby ślub. Ale przecież ślubna machina była już tak rozkręcona: zaproszone wszystkie koronowane głowy, transmisja telewizyjna, promocja Młodej Pary w Londynie sięgnęła zenitu: kubki, czapeczki, koszulki, talerze - wszystko z wizerunkami Diany i Karola. Najgorsze było to, że ona nie miała się komu wyżalić, bo wszyscy uważali, że przesadza. Matki przy niej nie było, teściowa oschła i zdyscyplinowana do granic możliwości, z siostrą Karola, czyli księżną Anną nigdy nie była zaprzyjaźniona. Jej własne siostry to typowe, pozbawione uczuć arystokratki, nawet nie chciały o tym słyszeć, bo uważały, że Diana ma do spełnienia obowiązek i już! "Duty first".

_On nawet nie miał szansy się zastanowić, czy w ogóle kocha swoją przyszłą żonę, czy chce z nią być. Media, paparazzi oszaleli. Naciski były zewsząd. Rodzina czekała na ślub. Ich małżeństwo zostało zawarte zaledwie po kilku spotkaniach. I nie były to romantyczne randki we dwoje, tylko oficjalne spotkania, zawsze w otoczeniu kilku osób. Karol widział coraz bardziej, że do siebie nie pasują. Ona wpadała w histerię, płakała, tęskniła, wydzwaniała do niego. On tego nie rozumiał. Ale nawet jeśli miał wątpliwości, to nie mógł się już wycofać. Nie chodziło tylko o to, że opinia publiczna nie wybaczyłaby mu tego kroku, ponieważ Brytyjczycy od razu pokochali Dianę, ale (jak powiedział jeden z członków rodziny królewskiej już po fakcie), jeśli Karol postanowiłby odwołać ślub, zrujnowałby przyszłość Diany. Kto pragnąłby kobiety odtrąconej przez księcia Walii? _

Gdyby on ją kochał i poświęcał jej tyle uwagi, ile ona oczekiwała, to może mieliby szansę. Ale musimy pamiętać o tym, że Diana była bardzo młodą dziewczyną, miała zaledwie 19 lat i miała ogromny deficyt miłości. Jej rodzice się rozwiedli, ale zanim do tego doszło, to w jej domu działy się dramatyczne historie. Jej ojciec lord Spencer jako klasyczny brytyjski arystokrata musiał mieć syna. Jego żona, czyli matka Diany była dużo młodsza od niego, miała 18 lat, on 30. Urodziła mu jedną córkę, potem drugą, po czym ku rozpaczy wszystkich, urodziła się trzecia córka, czyli Diana. Matka Diany przeżywała prawdziwą tragedię, ponieważ całą winą za brak syna obarczano ją. Poddawano ją jakimś upokarzającym badaniom i ta młoda kobieta czuła się po prostu jak klacz rozpłodowa. W końcu jako czwarty urodził się syn, Karol. Matka Diany miała już tak dość, że kiedy Karol miał dwa lata, odeszła od męża. Podczas rozprawy rozwodowej, wszelkie prawa do opieki nad dziećmi dostał mąż. Kiedy dwie starsze siostry wyjechały do szkół, Diana została w domu i pocieszała wiecznie płaczącego brata, który szukał mamy.

_Diana szukała miłości przez całe życie, miała ogromne pokłady uczuć i chciała koniecznie się nimi dzielić z innymi. Dała temu wyraz już podczas pierwszej Wigilii w rodzinie królewskiej. Diana chciała się wszystkim przypodobać i kupiła dla każdego niesamowicie drogie prezenty, pięknie je sama zapakowała, a rodzina ją za to strasznie skrytykowała. Że to marnotrawstwo, że niepotrzebnie wydała tyle pieniędzy. Dla nich to był szok, bo od zawsze wręczali sobie skromne i praktyczne podarunki: skarpety, kalosze. Diana zrobiła to oczywiście w dobrej wierze, ale dostała za to po głowie. Ona tak bardzo potrzebowała miłości, akceptacji, i tak bardzo pragnęła być dla kogoś najważniejszą. A tam każdy żył swoim życiem i nie przejmował się innymi. _

_Miała koleżanki ze szkoły. Ale przyjaciół? To było niemożliwe. Najbliższe jej osoby, jeśli tak ich można nazwać, to był mąż i rodzina królewska oraz służba, która była kilka szczebli niżej i nie było możliwości na bliższe relacje z służącymi. To byłby duży nietakt. Diana i tak zachowywała się dla nich dziwnie i wręcz niestosownie, kiedy sama schodziła do kuchni i nieśmiało prosiła o kanapkę. Podczas oficjalnych kolacji, nic nie mogła przełknąć ze stresu i dojadała dopiero potem. _

To są plotki. Królowa nawet rozumiała różne jej kobiece rozterki, natomiast oczekiwała, że Diana sama sobie z tym poradzi. Zgodnie z zasadą, że nie ona pierwsza i nie ostatnia była zdradzaną kobietą w rodzinie królewskiej. Poczucie obowiązku według królowej zawsze musi brać górę nad uczuciami i emocjami. Na to drugie nie ma miejsca w rodzinie królewskiej.

Tak, rzeczywiście. To był szok i to była zdrada tajemnic rodziny i małżeństwa Diany przed opinią publiczną – to już było za dużo dla Królowej. Windsorowie byli przerażeni tym co się wydostało na światło dzienne. Brytyjczycy dowiedzieli się po raz pierwszy z wiarygodnego źródła (tajemnicą Poliszynela było, że Diana sama dostarczała Mortonowi informacje do książki), że księżna przechodziła załamania nerwowe, że walczyła z bulimią, że będąc w ciąży z Williamem w akcie rozpaczy rzuciła się ze schodów. Królowa jak i reszta rodziny zostali przedstawieni jako ludzie chłodni i pozbawieni uczuć.

_Niewątpliwie pierwsze dni września 1997 przeszły do historii jako tydzień, który wstrząsnął monarchią. Kilka lat temu udało mi się spotkać w Londynie z byłym sekretarzem rodziny królewskiej, Dickie Arbiter’em. To właśnie on był przy królowej Elżbiecie, gdy zginęła Diana i był jedną z osób odpowiedzialnych za przygotowania do pogrzebu. Zadałam mu te same trzy pytania, które były na ustach wszystkich: dlaczego królowa po śmierci Diany nie wróciła do Londynu, tylko wciąż była w Szkocji, dlaczego milczała i dlaczego nie opuszczono flagi na pałacu Buckingham? Odpowiedział mi następująco: „Kiedy Diana zmarła, królową oskarżano o to, że wiele rzeczy robiła źle. Nagłówki gazet pisały: Gdzie jesteś? Pokaż się! Bądź ze swoim ludem. Gdyby przyjechała do Londynu, byłaby krytykowana za pozostawienie dzieci samych. Byłaby krytykowana tak czy inaczej. Ale królowa nie postępuje na zamówienie, postępuje według własnego uznania i w 99% ma rację. Dla niej najważniejszą rzeczą było chronić chłopców, a tylko tam w Szkocji byli bezpieczni. Ani w Londynie ani w Windsorze nie udałoby się ich uchronić przed atakami prasy“. _

_To prawda, ale wiele osób w mediach próbowało ją idealizować, a ludzie ulegali temu szaleństwu. Wszyscy zawsze narzekali na Karola, a Diana była dla nich takim ideałem! Ale to nie jest do końca prawda. Trzeba pamiętać, że Diana była świetną manipulatorką, była genialnym PR-managerem siebie samej. Potrafiła perfekcyjnie rozgrywać swoje publiczne wystąpienia. Dokładnie w momencie, kiedy Karol udzielał w telewizji swojego pierwszego szczerego wywiadu o ich małżeństwie, Diana założyła seksowną, czarną sukienkę (tzw. Revange dress), odsłaniającą jej długie nogi i z uśmiechem na ustach pojawiła się na przyjęciu. Następnego dnia, media pisały głównie o niej. Tak samo było, kiedy Karol robił coś naprawdę istotnego, np. angażował się w różne akcje charytatywne, które przynosiły ogromne efekty, a media i tak pisały o tym, jak była ubrana księżna Diana. Udało jej się okręcić media wokół palca. _

Bo to ona była Królową ludzkich serc! Jak jej się to udało?

Całe życie angażowała się w mnóstwo różnych akcji charytatywnych, nie potrafiła odmawiać potrzebującym i chciała się dzielić swoimi uczuciami ze wszystkimi. Ale w mediach Diana była też ofiarą miłości i chyba dlatego ludzie tak ją pokochali.